Wczesne życie

Wysoki i szczupły jak na swój wiek, Levesque trenował koszykówkę i baseball. Był także fanem zawodowego wrestlingu. Jego idolem z młodzieńczych lat był Ric Flair.

W wieku lat 14 zaczął się interesować kulturystyką. Po skończeniu szkoły średniej w 1987 r. wziął udział w kilku konkursach kulturystycznych. Levesque został w wieku lat 19 Młodzieżowym Misterem stanu New Hampshire. W tym samym czasie spotkał Teda Arcidi, który zainspirował go do zastanowienia się nad karierą zawodowego wrestlera.

Początki

Levesque dostał się do szkoły wrestlingu Killera Kowalskiego w 1992 po rekomendacji od Teda Arcidiego. Następnie dołączył do federacji Independent Wrestling Federation (IWF), która zazwyczaj korzystała z usług wychowanków szkoły Kowalskiego. W tejże federacji zdobył: IWF Heavyweight Championship oraz IWF Tag Team Championship razem z innym wychowankiem Kowalskiego – Perrym Saturnem. Także w tej federacji zaczął używać przydomku Terra Ryzing.

World Championship Wrestling

Na początku 1994 dołączył do federacji WCW, walcząc jako heel. W swoim pierwszym pojedynku pokazanym w telewizji pokonał Briana Armstronga. Swojego pseudonimu używał do połowy 1994 r., kiedy to zmienił go na Jean-Paul Levesque. Ten gimmick odwoływał się do francusko-języcznych korzeni jego nazwiska. Mówił po angielsku z francuskim akcentem, to ze względu, iż francuskiego w ogóle nie znał. W tym samym czasie zaczął używać swojego finishera – The Pedigree.

Levesque miał krótki feud z Alexem Wrightem, który miał swoją kulminację na Starrcade. Na początku 1995 roku, Levesque przez krótki czas był w Tag Teamie z Lordem Stevenem Regalem, którego snobistyczny, brytyjski charakter był doskonałym połączeniem z podobną osobowością Jean-Paula. Tag Team nie przetrwał długo, a to ze względu iż Levesque przeszedł do World Wrestling Federation, po tym jak WCW odmówiła pushowania zawodnika w pojedynkach singlowych.

D-Generation X (1997-1999)

Push Helmsleya trwał dalej i w 1997 r. zdobył tytuł „King of the Ring” (8 czerwca) pokonując w finale turnieju Mankinda. Pod koniec roku Shawn Michaels, Helmsley, Chyna oraz Rick Rude założyli D-Generation X (DX). Grupa zasłynęła z kontrowersyjnej otoczki, m.in. ze względu na zuchwałe proma tworzone przez Helmsleya i Michaelsa, w których wykorzystywali slogan „Suck it”, razem z gestem X na kroczu oraz sarkastycznymi atakami na Breta Harta i Kanadę. Do tego czasu Helmsley całkowicie przestał już wykorzystywać gimmick „snoba o błękitnej krwi”. Wtedy też jego gimmick został skrócony do Triple H (chociaż od czasu do czasu bywa nazywany Hunterem).

Nawet jeśli konfrontacja DX z Hart Foundation została skończona po tym jak Bret, Jim Neidhart oraz Davey Boy Smith przeszli do WCW, Helmsley kontynuował feud z jedynym pozostałym członkiem grupy – Owenem Hartem – z powodu tytułu WWF European Championship. Kulminacja feudu nastąpiła na Wrestlemanii XIV, podczas pojedynku, którego stypulacja wyglądała następująco: Chyna była przykuta kajdankami do ówczesnego komisarza Sgt. Slaughtera. Helmsley wygrał pojedynek po tym jak Chyna sypnęła prochem w oczy Slaughtera, co pozwoliło jej na ingerencję w walce. Po Wrestlemanii Micheals był zmuszony do chwilowego zawieszenia kariery, z powodu kontuzji pleców, która trwała do gali Royal Rumble w 1998, co pozwoliło Triple H-owi na zajęcie przewodnictwa w DX. Do grupy przyłączyli się X-Pac oraz New Age Outlaws („Bad Ass” Billy Gun i „Road Dogg” Jesse James).

Triple H prowadził „DX Army” przez 1998 r., będąc autorem wielu akcji w których to DX dokonywała inwazji na budynek CNN oraz biura WCW w Atlancie; największa akcja zakończyła się nieomal przerwaniem odcinka gali Nitro w Virginii. To był jego pierwszy okres gdy występował w charakterze face’a w WWF. W tym też czasie Triple H zaczął feudować z liderem Nation of Domination oraz przyszłym heelem WWF – The Rockiem. Storyline doprowadził do sporu o Intercontinental Championship, który wtedy był w posiadaniu The Rocka. Triple H w końcu zdobył tytuł, pokonując Rocka w ladder matchu na SummerSlam 1998. Jednakże, wkrótce musiał się zrzec z tytułu ze względu na kontuzję kolana. Kiedy The Rock zdobył WWF Championship na gali Survivor Series 1998, rywalizacja pomiędzy oboma zapaśnikami odżyła. DX walczyła z grupą Corporation Vince’a McMahona, której The Rock był największą gwiazdą. Triple H dostał szansę walki o WWF Championship, 25 stycznia 1999 r. na edycji gali RAW w „I quit” matchu przeciwko Rockowi, ale został zmuszony do poddania się albo jego towarzyszka Chyna dostanie chokeslama od Kane’a. Wtedy też zaczął się nowy angle dla Triple H, w którym to Chyna go zdradziła, atakując po walce i dołączając do The Corporation.

Jako część storyline’u na Wrestlemanii XV, Triple H po raz ostatni na wiele miesiący walczył jako face, kiedy to pokonał Kane’a przy pomocy Chyny, która rozmyśliła się i wróciła do DX. W dalszej części tej samej gali, zdradził swojego przyjaciela z DX – X-Paca, pomagając Shane’owi McMahonowi utrzymać European Championship, tym samym sam stając się heelem. Ta decyzja pozwoliła Triple H-owi na zbliżenie się do WWF Championship. Triple dołączył następnie do The Corporation, co umieściło go w jednej grupie z The Rockiem. Nie potrafiąc sobie poradzić z rywalem, The Rock opuścił grupę i zajął miejsce Triple H jako face’a. Po heel turnie, Triple H odsunął się od swojego wizerunku z DX; swoje pięści zaczął owijać taśmą oraz zakładać krótsze spodnie do walk i nosząc się z krótszymi włosami. Zmiana jego gimmicku zbiegła się w czasie z kolejnymi okazjami do zdobycia mistrzostwa WWF. Po kilku nieudanych próbach, Triple H i Mankind zmierzyli się z Mistrzem WWF Stone Cold Stevem Austinem na SummerSlam w 1999 r. w Triple Threat Matchu, którego gościnnym sędzią był Jesse „The Body” Ventura. Mankind miał zabookowane zwycięstwo, pinnując Austina i zostając jednocześnie po raz trzeci Mistrzem WWF. Jednakże następnej nocy na gali RAW, Triple H pokonał Mankinda, zdobywając swój pierwszy tytuł Mistrza WWF.

Triple H stracił pas na rzecz Vince’a McMahona, 16 września na edycji SmackDown!, następnie odzyskał go na gali Unforgiven w Six-Pack Challenge, w którym obok niego wystąpili Davey Boy Smith, Big Show, Kane, The Rock oraz Mankind. Później pokonał Stone Cold Steve’a Austina na No Mercy 1999 by ponownie stracić mistrzostwo na rzecz Big Showa na Survivor Series 1999.

Powrót po kontuzji (2002)

Triple H powrócił na RAW jako face, 7 stycznia 2002 roku w Madison Square Garden. Miał zabookowane zwycięstwo na Royal Rumble w tamtym roku, przez co miał okazję do walki o WWF Undisputed Championship na Main Evencie Wrestlemanii XVIII. Na tejże właśnie gali w walce o tytuł pokonał Chrisa Jericho. Po utrzymaniu mistrzostwa przez miesiąc, Helmsley stracił go na rzecz Hulka Hogana na Backlash 2002. Triple H następnie, dzięki Draftowi dostał się na SmackDown!, gdzie kontynuował feud z Chrisem Jericho, co miało swoją kulminację na Judgment Day w Hell in a Cell matchu.

W międzyczasie, pomiędzy Royal Rumble a Wrestlemanią, Era McMahon-Helmsley została oficjalnie zakończona na ekranie telewizyjnym. Do czasu powrotu Triple H, jego małżeństwo (keyfabe) ze Stephanie McMahon, natrafiło na problemy, toteż Stephanie udawała że jest w ciąży by mąż znów był po jej stronie. Kiedy Hunter domyślił się co jest grane, porzucił publicznie Stephanie na gali RAW, na której mieli odnowić śluby małżeńskie. Stephanie zaczała potem wspierać Chrisa Jericho, ale została zmuszona do usunięcia się w cień, po tym jak przegrała Triple Threat match na gali RAW i została spinnowana przez Triple H. Rozwód jak i storyline zakończył się na gali Vengeance.

W tym samym czasie, stary towarzysz Triple H z D-Generation X – Shawn Michaels powrócił do WWF i dołączył do New World Order; Michaels i Kevin Nash chcieli by Hunter przeszedł na RAW, po to by mógł dołączyć do grupy. Jednak Vince McMahon rozwiązał nWo, po pewnych komplikacjach na backstage’u i sprowadził Erica Bischoffa na stanowisko Generalnego Menedżera RAW. Jednym z pierwszych zamiarów Bischoffa było (podzielając zamiary nWo) sprowadzić Triple H na RAW. Hunter w końcu rzeczywiście trafił na RAW, jednocząc siły z Shawnem Michaelsem. Ale 22 lipca 2002, znów miał heel turn, wykonując na swoim dawnym koledze Pedigree, w trakcie czegoś co miało wyglądać na odnowienie DX. W następnym tygodniu, Triple H rozbił głowę Michaelsa na szybie samochodu, by udowodnić, iż Shawn jest słaby. Te wydarzenia doprowadziły do długiej rywalizacji pomiędzy byłymi towarzyszami, a kulminacją była „Unsanctioned Street Fight” na SummerSlam 2002, którą wygrał Michaels. Jednak po walce, Triple H zaatakował Shawna sledgehammerem, po czym Michaels musiał być zniesiony z ringu.

Aż do 2 września 2002, WWE posiadało tylko jeden tytuł mistrzowski dla obu brandów – RAW i SmackDown. Jednak po SummerSlam, ówczesny mistrz – Brock Lesnar – podpisał umowę ze SmackDown, co spowodowało, iż RAW pozostało bez własnego mistrzostwa. Generalny Menedżer RAW – Eric Bischoff – nagrodził Triple H World Heavyweight Championship (czymś co wcześniej było znane jako mistrzostwo WCW). Triple H dostał push w walkach o obronę tytułu m.in. z Riciem Flairem, Robem Van Damem, Kanem i innymi. Jednak w końcu przegrał tytuł na rzecz Shawna Michaelsa na pierwszym w historii Elimination Chamber na gali Survivor Series w 2002 r. Triple H odzyskał tytuł miesiąc później w walce Three Stages of Hell na Armageddon 2002.

King of Kings (2007 – do dzisiaj)

Triple H wrócił na ring na SummerSlam 2007 pokonując Kinga Bookera. Tuż po swoim powrocie zdobył WWE Championship na gali No Mercy 2007 pokonując świeżo upieczonego mistrza – Randiego Ortona, co spowodowało, że Triple H został mistrzem po raz 11. Na tej samej gali Hunter pokonał Umagę w pierwszym pojedynku w obronie tytułu. Vince McMahon oświadczył następnie, że Triple H będzie musiał jeszcze raz bronić tytułu na tej samej gali – przeciwko Randemu Ortonowi w Last Man Standing match. Orton wygrał pojedynek poprzez RKO. Czas, przez który Triple H posiadał swój tytuł na gali No Mercy jest czwartym najkrótszym w historii, trwał tylko przez długość gali. W trakcie RAW Elimination Chamber na gali No Way Out 2008, Triple H wygrał możliwość walki o WWE Championship na Wrestlemanii XXIV, pokonując pięciu pozostałych przeciwników. Hunter zaprzepaścił swą szansę na Wrestlemanii XXIV, przegrywając z Randym Ortonem oraz Johnem Ceną. Podczas kolejnego PPV, Backlash, Triple H został mistrzem po raz dwunasty i na Judgment Day, oraz One Night Stand pokonał Ortona, by obronić pas. HHH zmierzy się z Johnem Ceną o Pas Mistrzowski WWE na Night of Champions.

Film

Levesque pojawił się w filmie „Blade: Trinity” jako wampir imieniem Jarko Grimwood. Jest też także jedną z gwiazd filmu, który dopiero trafi na ekrany „Journey of Death”. Hunter pojawiał się także na wydawanych przez WWE filmach o tematyce poświęconej wrestlingowi, m.in. „Triple H: The Game” oraz „Triple H: That Damn Good” z 2002 r., „D-Generation X” wznowionym wydaniu w 2006 r. wcześniej wersji z VHS oraz „The New and Improved DX” z 2007. Z kolei w 2008 roku pojawi się nowe DVD podsumowujące dotychczasową karierę, zatytułowane „Triple H: King of Kings”.

Osobiste życie

Zanim poślubił Stephanie McMahon, Levesque żył w związku z Joanie Laurer (Chyną). Chodzili ze sobą przez cztery lata od 1996 do 2000 r. Levesque ożenił się ze Stephanie 25 października 2003. Ich pierwsze dziecko, dziewczynka imieniem Aurora Rose Levesque przyszła na świat 24 lipca 2006 r.

Pod koniec 2004, Levesque wydał książkę pt. „Making the Game: Triple H’s Approach to a Better Body”, poświęconą głównie kulturystyce; oprócz tego poradnik zawiera pewne fakty z życia, informacje, wspomnienia i opinie.

Levesque jest fanem Motörhead.

14 listopada 2006, rapper The Game oświadczył w trakcie wywiadu, iż jest w sporze sądowym z Levesqueiem o prawa do używania pseudonimu „The Game”.

13 lutego 2008 roku, WWE.com oświadczyło, iż Levesque oraz jego żona Stephanie oczekują swojego drugiego dziecka.

Tag Teamy

Two-Man Power Trip (WWF): "Stone Cold" Steve Austin

Degeneration X (WWF): X-Pac

Evolution (WWF/WWE): "Nature Boy" Ric Flair

The Corporation (WWF): Rocky Maivia

Degeneration X (WWF): Billy Gunn, "Road Dogg" Jesse James

DX (WWE): "HBK" Shawn Michaels

Team DX (WWE): Jeff Hardy, Matt Hardy, "HBK" Shawn Michaels, CM Punk

- (IWF): Perry Saturn

- (WWF): Vince McMahon

Tytuly

WWE: Heavyweight Champion [7], Undisputed Champion, World Heavyweight Champion [5], Intercontinental Champion [5], European Champion [2], World Tag Team Champion [2], King of the Ring [1997], Royal Rumble Winner [2002], "Triple Crown" Champion, "Grand Slam" Title Winner, Battle Royal Winner [1995]

IWF: Heavyweight Title, Tag Team Title

Nagrody

Attitude Award - Feud of the year with Shawn Michaels [2002]

Attitude Award - Rozczarowanie roku [2003]

Attitude Award - Match of the year [2004] (z Chrisem Benoit i Shawnem Michaelsem na Wrestlemanii)

Attitude Award - Najlepsze mic skillsy [2005]

Attitude Award - Najlepszy babyface [2006] (wspólnie ze Stingiem i Shawnem Michaelsem)

Attitude Award - Najlepszy theme [2006] - King of Kings

Attitude Award - Największa charyzma [2007]

Attitude Award - Najlepszy entrance [2007]

Attitude Award - Najlepszy theme [2007] - King of Kings

Attitude Award - Najgorsza walka roku [2008] (vs. The Great Khali na SummerSlam)

Slammy Award Winner [1997] - Best Hair

RSPW - Best Wrestler [2000]

RSPW - Best Heel [3] 1999; 2000; 2004

PW Torch - MVP [2000]

PW Torch - Rising Star [1995]

PW Torch - Feud of the Year [2000] vs Mick Foley

PWI - Feud of the Year [2] 2000 vs Kurt Angle; 2004 vs Chris Benoit

PWI - №1 of Annual Top 500 List [2000]

PWI - Most Hated Wrestler of the Year [3] 2003; 2004; 2005

RSPW - Best Match [2001] with Austin vs Jericho & Benoit

PW Torch - Match of the Year [2001] vs Steve Austin

PWI - Match of the Year [2004] vs Chris Benoit vs Shawn Michaels

Wrestling Observer - Hall of Fame [2005]

Wrestling Observer - Wrestler of the Year [2000]

Wrestling Observer - Feud of the Year [3] 2000 vs Mick Foley; 2004 vs Chris Benoit & Shawn Michaels; 2005 vs Batista

Wrestling Observer - Most Overrated Wrestler [3] 2002; 2003; 2004

RSPW - Most Favorite Wrestler [2000]

RSPW - Most Improved Wrestler [2000]

RSPW - Most Overrated Wrestler [3] 2002; 2003; 2004

Prawdziwe imie: Paul Michael Levesque

Waga: 116 kg

Wzrost: 1.93 m

Data urodzenia: 27 lipiec 1969

Debiut: marzec 1992

Miejsce urodzenia: Nashua, New Hampshire

Trener: Killer Kowalski

Akcja konczaca: The Pedigree (Double Underhook Facebuster)

Ulubione akcje: High Knee (Jumping Knee to Face), Inverted Indian Deathlock, Spinebuster, Clothesline, Figure-Four Leg Lock, Sledghammer Shot, Running Knee Drop, Elbow Drop, Sleeper, DDT, Running Neckbreaker, Facebreaker Knee Smach